Ta strona wykorzystuje ciasteczka ("cookies") w celu zapewnienia maksymalnej wygody w korzystaniu z naszego serwisu. Czy wyrażasz na to zgodę?

Czytaj więcej

Zasady wydawnicze

Redakcja zwraca się do autorów z prośbą o stosowanie niżej opisanych zasad dotyczących formy tekstów nadsyłanych do druku w naszym piśmie.

  1. Redakcja przyjmuje wyłącznie teksty przesłane pocztą elektroniczną na adres: przegladhistoryczny@uw.edu.pl
  2. Redakcja zastrzega sobie prawo zwracania autorom tekstów opracowanych bez uwzględnienia poniższych zasad, z prośbą o ich uzupełnienie i przeredagowanie.
  3. Redakcja zastrzega sobie prawo wprowadzania do artykułów i recenzji zmian formalnych, wynikających z konieczności respektowania zasad edytorskich, kultury i poprawności języka.
  4. Redakcja zastrzega sobie prawo do eliminowania z tekstów (zwłaszcza w przypadku recenzji i polemik) treści niezwiązanych z meritum dyskusji i krytyki naukowej bądź sporu naukowego, a szczególnie argumentów ad personam (-as), bądź treści zmierzających do obrażania, dyskredytowania lub zniesławiania kogokolwiek.
  5. Autor podpisuje z Towarzystwem Miłośników Historii w Warszawie, reprezentowanym przez Redaktora Naczelnego „Umowę o nieodpłatne wykonanie dzieła i przeniesienie autorskich praw majątkowych”. Umowa może zostać dostarczona w postaci podpisanego skanu bądź fotografii wydruku z podpisem.
Zasady opracowania tekstu artykułu
  1. Nagłówek artykułu
    Pod imieniem i nazwiskiem autora podajemy jego jedną afiliację (np. Uniwersytet Jagielloński, Instytut Historii; Muzeum II Wojny Światowej), a w przypadku jej braku – nazwę miasta;
  2. Słowa kluczowe
    Po tytule artykułu należy umieścić od pięciu do siedmiu słów kluczowych w języku polskim i angielskim;
  3. Streszczenie
    Wraz z tekstem artykułu należy przysłać streszczenie (1500–2000 znaków), zredagowane w języku polskim lub angielskim;
  4. Tekst główny artykułu
    • Wszystkie cytaty, zarówno w języku polskim, jak i obcym, ujmujemy w cudzysłów;
      cytat w cytacie oznaczamy cudzysłowem francuskim (‹‹przykład››);
      cytaty zajmujące więcej niż cztery wiersze oddajemy w bloczku, mniejszą „czcionką”, nie ujmując ich w cudzysłów;
    • kursywa jest zarezerwowana dla tytułów źródeł i opracowań wydanych drukiem oraz dla pojedynczych nieprzyswojonych polszczyźnie wyrażeń, zwrotów i terminów obcojęzycznych, niebędących cytatami (np. sensu stricto, last but not least );
    • odnośniki do przypisów umieszczamy przed kropką kończącą zdanie, wyłączając przypadki, w których stanowi ona część skrótu (r., w., etc., itd., itp.), lub przed przecinkiem wewnątrz zdania;
    • w tekście stosujemy skróty konwencjonalne, takie jak: np., m.in., tj., ok., tzn., etc., r., w., itp., itd. oraz skrócone oznaczenia jednostek miar, rzędów wielkości i walut, wyłączając przypadki, w których skracane w ten sposób wyrażenia lub słowa występują na początku zdania;
      nazwy miesięcy podajemy słowami (styczeń, luty itd.);
      dekady określamy słownie (lata dwudzieste, trzydzieste itd.).
Zasady opracowania wykazu źródeł i literatury

Na końcu artykułu zamieszczamy wykaz cytowanych źródeł i literatury przedmiotu w porządku alfabetycznym, w dwóch działach. Każda pozycja wykazu stanowi rozwinięcie zapisu skróconego zastosowanego w przypisach (zob. dalej). Wykaz składa się kolejno z części odpowiadających rodzajom cytowanych materiałów i publikacji:

  1. Źródła rękopiśmienne i materiały niepublikowane
  2. Źródła drukowane i literatura przedmiotu
  3. Netografia (wykaz tekstów i materiałów cytowanych z Internetu)

Sposób kształtowania opisów w ramach poszczególnych rodzajów cytowanych materiałów i publikacji ilustrują poniższe zasady ogólne i przykłady:

  1. Źródła rękopiśmienne i materiały niepublikowane

Przykłady:

  • AGAD [= Archiwum Główne Akt Dawnych], AR [= Archiwum Radziwiłłów], dział II, sygn. 12; dział XXVI, sygn. 5; 12; 36
  • AKKK [= Archiwum Krakowskiej Kapituły Katedralnej na Wawelu], AA [= Acta Actorum], sygn. 6
  • AP Toruń [= Archiwum Państwowe w Toruniu], Bractwo Strzeleckie w Toruniu, nr 1
    BN [= Biblioteka Narodowa w Warszawie], BOZ [=Biblioteka Ordynacji Zamojskiej], rkps 85; 123
  1. Źródła drukowane i literatura przedmiotu

Zasady ogólne:

  • Zaleca się stosowanie powszechnie przyjętych skrótów tytułów serii źródłowych i źródeł;
  • w przypadku publikacji książkowych polskich, w pełnych opisach bibliograficznych poza autorem i tytułem, względnie tytułem i nazwiskiem wydawcy lub redaktora tomu (zawsze w mianowniku), podajemy miejsce i rok wydania;
  • w przypadku wydawnictw obcych, poza w/w elementami w zależności od zwyczajów edytorskich danego kraju podajemy albo miejsce i datę wydania, albo nazwę wydawnictwa i rok wydania;
  • w przypadku cytowania kolejnych wydań publikacji oznaczamy je, dodając po roku wydania odpowiednią cyfrę umieszczoną w górnej frakcji (np. Warszawa 1971);
  • kolejne publikacje tego samego autora wydane w tym samym roku oznaczamy po roku wydania kolejnymi literami alfabetu, np.:
    SAMSONOWICZ 1984a; SAMSONOWICZ 1984b;
  • skróty imion starożytnych autorów i tytułów ich dzieł powinny być zgodne z przyjętymi w LSJ (=The Liddell-Scott-Jones Greek-English Lexicon) i OLD (=Oxford Latin Dictionary);
  • w przypadku alfabetów obcych należy stosować transkrypcję fonetyczną.

Przykłady:

  • Autonomiczne wydawnictwo źródłowe:
    • DŁUGOSZ, Annales, X-XI = Jan Długosz, Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae. Liber decimus et undecimus: 1406-1412, Varsaviae 1997
    • KROMER 1984 = Marcin Kromer, Polska, czyli o położeniu, ludności, obyczajach, urzędach i sprawach publicznych Królestwa Polskiego księgi dwie, przeł. Stefan Kazikowski, oprac. Roman Marchwiński, Olsztyn 1984
    • STAROWOLSKI 1655 = Monumenta Sarmatarum viam universae carnis ingressorum, coll. Simon Starovolscius, Cracoviae 1655
  • Wydawnictwo źródłowe stanowiące część serii:
    • MPHns, X, 2 = Katalogi biskupów krakowskich, wyd. Józef Szymański, Warszawa 1974 (Monumenta Poloniae Historica, nova series, X, 2)
  • Źródło, którego autor jest znany, stanowiące część tomu:
    • DŁUGOSZ 1974 = Jan Długosz, Katalog biskupów krakowskich, w: Katalogi biskupów krakowskich, wyd. Józef Szymański, Warszawa 1974 (Monumenta Poloniae Historica, nova series, X, 2), s. 125–281
  • Monografia:
    • PILASZEK 2008 = Małgorzata Pilaszek, Procesy o czary w Polsce w wiekach XV–XVIII, Kraków 2008
  • Artykuł w czasopiśmie:
    • PIBER-ZBIERANOWSKA, SUPRUNIUK 2015 = Marta Piber-Zbieranowska, Anna Supruniuk, Regencja Anny Radziwiłłówny na Mazowszu w latach 1503–1518: zarys problematyki, „Przegląd Historyczny”, CVI, 2015, 2, s. 325–346
  • Artykuł w pracy zbiorowej:
    • DZIECHCIŃSKA 2002 = Hanna Dziechcińska, Parenetyka, w: Słownik literatury staropolskiej, red. Teresa Michałowska, Wrocław 2002, s. 618–623
    • BARYCZ 1970 = Henryk Barycz, Marcin Kromer, w: PSB, XV, Wrocław 1970, s. 319–325
  • Praca zbiorowa:
    • Ecclesia 2014 = Ecclesia – Regnum – Fontes. Studia z dziejów średniowiecza, red. Sławomir Gawlas, Katarzyna Gołąbek, Marek A. Janicki, Roman Michałowski, Marta Piber-Zbieranowska, Piotr Węcowski, Warszawa 2014
  1. Netografia
Zasady opracowania przypisów
  • W przypisach, we wszystkich cytowaniach tej samej pozycji stosujemy opis skrócony, który odsyła do omówionego powyżej „Wykazu cytowanych źródeł i literatury przedmiotu”;
  • referencja na źródło rękopiśmienne składa się z podanej skrótem nazwy instytucji, która je przechowuje (niekiedy z dodaną nazwą miejscowości), nazwy kolekcji/zespołu i numerycznego oznaczenia jednostki, poprzedzonego skrótem rkps/mps (w przypadku jednostki zwartej) względnie skrótem sygn. (w przypadku źródła aktowego), wreszcie z numeru strony lub karty z oznaczeniem recto czy też verso; w uzasadnionych przypadkach dopuszcza się skrócenie referencji do nazwiska autora, tytułu bądź przyjętej nazwy rękopisu (np. Psałterz Floriański; Kodeks Sędziwoja) i podania numeru karty lub strony; tak skrócona forma zapisu musi zostać objaśniona w omówionym powyżej wykazie;
  • opis skrócony publikacji składa się z nazwiska autora/autorów lub skróconego do pierwszego rzeczownika tytułu (np. źródła, pracy zbiorowej), lub nazwy serii zapisanej skrótem, a następnie z daty wydania i zakresu cytowanych stron;
  • kolejne publikacje tego samego autora wydane w tym samym roku oznaczamy po roku wydania kolejnymi literami alfabetu, np.: SAMSONOWICZ 1984a; SAMSONOWICZ 1984b
Przykłady skróconych referencji stosowanych w przypisach:
  1. Źródła rękopiśmienne i inne materiały niepublikowane
  • Psałterz Floriański, BN, sygn. 8002 III, k. 7v
  • BN, BOZ, rkps 95, k. 19r
  • AGAD, AR, dz. XXVI, sygn. 13, k. 12r–15v
  • AKKK, AA, sygn. 5, k. 492r
  • AP Toruń, Bractwo Strzeleckie w Toruniu, nr 1
  1. Źródła i opracowania drukowane
  • PILASZEK 2008, s. 55–64.
  • ANONIM tzw. GALL 1952, s. 128 lub MPHns, II, s. 128.
  • Ecclesia 2014, s. 648–670.
  1. Netografia